Drie.... zes.... negen.... tot wederopzegging
‘Trois, Six, Neuf’ van Michel Duran
Bij het Hofstadtooneel

Het stuk van gisteravond was van Michel Duran, maar het ligt, wat het genre betreft, niet ver af van het stuk van André Ransan, ‘Monsieur et Madame Séverin’, dat de Amsterdamsche Tooneelvereeniging dezer dagen gespeeld heeft. Ongetwijfeld, de praemissen zijn verschillend, maar het thema is toch overeenkomstig bij beide auteurs; zij nemen een loopje met de ‘amour passion’, waarvan zij de beteekenis echter niet uitschakelen, maar gemoedelijk ironiseeren; bij Ransan is het het ‘bovarysme’ van mevrouw Séverin, bij Duran de ‘groote passie’ van den romanschrijver Pierre zus of zoo, die door de glimlachende skepsis van den Franschen geest wordt onttakeld; de groote passie blijkt, zooals Duran een van zijn personages laat zeggen, een naam voor iets veel minder gewichtigs, zooiets als ‘bronchitis’ voor ‘verkoudheid’.

De titel van het stuk slaat op een gangbare formule in Fransche huurcontracten. Het huurcontact wordt ditmaal op de liefde toegepast: de romantisch verliefde Pierre zal door de vrouw, die hèm niet liefheeft, in een ‘kuur’ van drie maanden maitresse-schap worden ‘genezen’. Deze praemisse is natuurlijk zeer onaannemelijk, gegeven bovendien een man op den achtergrond, met wien Agnes, Pierres liefdesobject, getrouwd naar de koloniën zal vertrekken, wanneer hij van een inspectiereis terugkomt. Over de positie van dezen Clément maakt Duran zich niet druk; Henri Bernstein zou er minstens een drama in vijf bedrijven van gemaakt hebben hoe die Agnes leed onder de dubbelzinnigheid van haar ‘hart’; maar dat is nu het gezellige van het tooneelschrijversvak, dat men zijn pionnen precies zoo kan uitzetten als men zelf wil. Dus wordt in dit blijspel Pierre met Agnes op de ‘kuur’ losgelaten of er geen Clément bestond voor de drie maanden om zijn; en in die drie maanden wordt Pierre van zijn Werther-sentimenten verlost. Hij wordt in de liefde een meer gewone, gewende klant, maar.... na het verstrijken van den termijn blijkt Agnes te zijn geïnfecteerd met Pierres aanvankelijke romantiek en zelfmoordplannen! Nu herhaalt zich de historie, en als de schilder Ferdinand, Pierre's belangstellende, over-belangstellende vriend, er niet geweest was, zou Pierre zich in de eerste en Agnes in de laatste acte van kant hebben gemaakt. Nù loopt alles goed af en vinden de twee gelieven elkaar in de.... ‘verkoudheid’, die wij geen ‘bronchitis’ meer zullen noemen....

De schilder en zijn vrouw Simone zijn in deze aardige comedie eigenlijk de vertegenwoordigers van het gezond verstand tegenover de onwaarschijnlijke ‘kuur’ van Pierre en Agnes; zij zijn in hun kijvende liefde de voorboden van de realiteit, die ook het irreëele liefdespaar wacht. Met zijn sappigen humor en een tikje melancholie combineert Duran de twee ‘plans’ van zijn, stuk, zoodat men het met pleizier neemt voor wat het is: een blijspel met een zachtkens moraliseerend nevenaccent; Ferdinand is van Durans moraal dan toch de eigenlijke apostel.

De opvoering doet het genre niet minder eer aan dan die van ‘Séverin’ Donderdag jl. Wij treffen Theo Frenkel weer in een sober gehouden, maar in alle schakeeringen van Werthertum tot kinderlijke vroolijkheid zeer expressieven Pierre. Mimi Boesnach als een bijzonder zuiver gespeelde Agnes. Maar het paar Ferdinand-Simone, dat met zijn luidruchtige en ietwat indiscrete goedhartigheid alle wegen der romantiek kruist, wordt eveneens een succes in handen van Anton Roemer en Annie van Ees; Roemer, ditmaal van een jeugdige jovialiteit, stralend van nieuwsgierigheid, die ook menschenliefde heeten kan. Annie van Ees in een van die rollen, die haar sedert Overschotje vertrouwd genoeg zijn en waarvan zij altijd iets aardigs weet te maken. De regie van Cor van der Lugt Melsert houdt een en ander in een milden, gedempten toon van ironie en, soms, van hartelijke gevoeligheid. De decors van Brückman zijn animeerend.

Er was groote belangstelling voor deze première; Annie van Ees werd met schoone bloemen bedacht, en men had ze Mimi Boesnach ook gegund.

M.t.B.