Men zegt...
Blijspel van Arthur Macrea
Nederlandsch Tooneel

Misverstanden tusschen echtgenooten worden dikwijls in de hand gewerkt door de belangstelling van buitenstaanders, die zich voor zulke quaesties nu eenmaal interesseeren, omdat zij er hetzij stof voor bemoeiing in vinden, hetzij er hun eigen perikelen in herkennen. Op dit thema heeft de schrijver van het Engelsche blijspel ‘Men zegt....’ zich geïnspireerd, en zijn misverstanden doen ons wel eenigszins denken aan die van ‘Toontje heeft een Paard geteekend’, al weet hij zijn intrige lang niet zoo feilloos door te trekken en al demonstreert hij niet de helft van de menschenkennis van zijn collega. ‘Men zegt....’ helt belangrijk meer over naar de klucht, en dit wordt ook verklaarbaar door het feit, dat de auteur Arthur Macrea dit eene thema van de bemoeizieke familie door elkaar hutselt met een ander thema, dat van den pseudo-minnaar, die door de vrouw alleen maar in schijn wordt bemind, opdat zij haar man een lesje kan geven. Over deze twee elementen wordt onze aandacht verdeeld, en tenslotte komt alles terecht. Adeline Rawlinson had inderdaad reden om haar man te verdenken van een lichten aanval van ontrouw; maar haar poging om zich tegenover de familie en zichzelf te revancheeren met Ned Eecles, een jeugdvriend met vlokkig en rossig haar, een als minnaar overigens ook niet erg waarschijnlijk persoon, loopt falikant verkeerd uit. Het stuk gaat, naarmate de handeling opschiet, meer en meer over in een comedie van verwarringen, en als tenslotte de heele familie bijeen is op de flat van Ned, waarheen deze met Adeline was gevlucht, dan barst de bom naar den kant van het gelukkige einde, en Adeline en Lionel Rauwlinson blijken toch uitstekend hij elkaar te passen.

Het aantal lachverwekkende situaties is niet gering; het is een stuk om te lachen, al doet de inzet nog iets meer, iets psychologischer verwachten.

Ook de dronkenschap speelt hier een overeenkomstige rol als in ‘Toontje,’ en men kan het genoegen beleven Annie van Ees en Frits van Dijk onder invloed te zien geraken van rum, natuurlijk in de daarvoor geschreven rollen van Adeline Rawlinson en Ned Eecles. Frits van Dijk is ook de regisseur van ‘Men zegt..’; hij heeft de minder geslaagde stukken er niet uit kunnen werken, maar voor een vlot tempo gezorgd, zoodat men daar gemakkelijk overheen rolt, vooral ook dank zij zijn genoeglijk en ironisch spel. Annie van Ees vindt in Adeline iets van haar gading; wij herkennen haar genre, en de zaal reageert daarop direct met vreugde. Theo Frenkel zien wij hier als Lionel Rawlinson en zeer charmanten, schoon al wat aan de slapen grijzenden uitgever, die zijn jongere vrouwtje best waard is: welk een droom van een man! En onder de bemoeizieken vindt men Josephine van Gasteren en Ludzer Eringa als een niet bepaald ideaal gehuwd paar, maar ook het oudere en wijzere echtpaar Puttick, waarvan de man (Anton Roemer) sprekend op Zola lijkt, en de vrouw (Lize v.d. Poll-Hamakers) op alle bemoeizieke en toch goedige tantes ter wereld. Tatia Wijma is de aardige secretaresse, waar Ned Eecles werkelijk van houdt; Johan Elsensohn als flatportier en Aline Markus als juffrouw, die kamers komt zien, vormen een echte blijspel-aanvulling.

Het talrijke publiek amuseerde zich en bloemen waren tolk.

M.t.B.