Tony Gregory
Dansavond in Diligentia

De jonge danser Tony Gregory maakte zijn entree in Diligentia, zooals de jonge Nederlander zijn entree maakt op het ijs; hij viel n.l. op een bepaalde wijze neer en moest van voren af aan beginnen. Dit kan natuurlijk den beste overkomen en ik zou het niet vermeld hebben, ware het niet, dat ook het vervolg van den avond geenszins bewees, dat de val ten eenenmale onsymbolisch was. Het was n.l. een tamelijk rommelige serie van zeer eenvormige en weinig originaliteit onthullende dansen, die wij te zien kregen, die hoogstens aannemelijk zouden kunnen maken, dat Tony Gregory een behoorlijk ensembledanser kan zijn. Voor een solodanser ontbreekt hem vooralsnog èn de fantasie èn de technische perfectie. Daarbij komt nog, dat hij van pantomimische effecten gebruik maakt, die vaak erg banaal aandoen en van alle werkelijke subtiliteit zijn gespeend; men vergelijke eens, wat een groote kunstenares als Lotte Goslar van dit genre weet te maken! En zelfs al zou men wel met wat minder tevreden willen zijn, dan nog zou men den danser Gregory voorloopig meer de concentratie van de studio dan de openbaarheid van het podium toewenschen.

Het best is Gregory nog in sommige pretentielooze lichte dansen. Een maskerdans als ‘L'Amoureux’ is ook niet onaardig, maar toch verre van superieur. En ronduit afgrijzelijk van valsch effect zijn pogingen als de ‘Quatre Mystiques’ (Händel), waarbij alles, wat maar goedkoop en hol is met pathos naar voren wordt gebracht.

Gregory's begeleider Jean Berger was al evenmin steeds te prijzen, al deed hij zijn uiterste best; zijn aanslag en pedaalgebruik lieten nogal eens te wenschen over.

Er was veel publiek opgekomen, dat (gewoonte bij dansavonden in de residentie) niet zuinig was met vriendelijk applaus.

M.t.B.