Feestweek in Salzburg
‘Festival Time’ van Lionel Hale
Centraal Tooneel

Iedereen weet, dat de beroemde Festspiele te Salzburg niet alleen pure bewonderaars van de muziek tot zich trekken. Er is een ‘peripherie’ van snobisme, bars, en beau monde, die als attractie ook een duit in het zakje doet, als het er om gaat kaartjes te nemen voor een reisje, naar het romantische en artistiek zoo vermaarde stadje. Welnu, van deze ‘peripherie’ krijgt men in dit blijspel van Lionel Hale een massa te zien, en van de Festspiele zelf niets, behalve een zeer vurigen en bemoeizieken cabotin, den dirigent Alessandro Viatelli, wiens oude relaties met den hotelier Max hem in staat stellen op te treden als bemiddelaar in het echtelijk geschil tusschen Amyas Florin en zijn vrouw Julia, waarvan deze om een wissewasje weggeloopen is. Voorwaar een edele taak voor een maestro, die gewoon is de ‘Tristan’-ouverture te dirigeeren, en die dus weg weet met de liefdegevoelens, al dan niet gesublimeerd (want behalve dirigeeren bestudeerde Viatelli in zijn vurige jaren ook ijverig het vrouwelijk geslacht). Het moet gezegd, dat hij hier voor een dekselsch probleem komt te staan, want Florin is in het hotel aangekomen, tegelijk met zijn vrouw, waarvan hij wegliep, èn met zijn toekomstige maitresse, de wat smachtende, maar bij nadere bezichtiging ook wat domme Christine. In deze bigamie-op-voet-van-oorlog weer de monogame orde te herstellen is de roeping van Viatelli, anders kan hij zijn ‘Tristan’ niet dirigeeren.

Het stuk is een blijspel, en dus lukt de toeleg volkomen; hetgeen Viatelli zoo emotioneert, dat hij het laatste bedrijf besluit met een minder gesublimeerde ouverture voor zijn echte ouverture, nl. een stoeinpartij met des herbergiers vrouw. Dat er veel méér gebeurt in ‘Festival Time’, dat noodzakelijk is, zou ik niet durven beweren. Het is een goede dosis nonsens, die uitsluitend aan elkaar gerijmd lijkt om den acteurs gelegenheid te geven hun kunsten te toonen; er loopen talrijke bijfiguren rond, die de handeling compliceeren zonder andere wezenlijke bestaansreden dan die, dat het hotel vol moet en het stuk ook. De hoofdpersoon is Viatelli, en om hem heen blijkt al spoedig alles te draaien.

Voor Cees Laseur is zoo'n Viatelli een kolfje naar zijn hand. Hij speelde trouwens deze rol in Londen, naar het schijnt, met niet minder succes dan hier. Den maestro geeft hij met al zijn cabotinage, goochelaarsjovialiteit en acteurs sentimentaliteit, als een waren waterval van snel op elkaar volgende, melodramatisch over elkaar heen dartelende gevoelens: de groote dirigent, die eigenlijk een circusdirecteur had moeten worden.... ten minste als ‘Tristan’ er niet was geweest. Een open doekje beloonde al deze over schuimende vitaliteit niet ten onrechte! Het gezelschap heeft trouwens meer uitstekende krachten om van niet veel iets te maken. Zoo concurreeren Mary Dressel- en Rie Gilhuys zeer scherp en met veel temperament om het bezit van den kostbaren jongen man Florin, die door de listen van Viatelli in de armen van zijn wettige eega wordt teruggevoerd; Dick van Veen creëert hem met zijn welbekende sportiviteit. Ter stoffeering vinden wij voorts aangebracht een provincialen, maar goedigen herbergier van Joan Remmelts, wiens vrouw, uit ‘betere’ kringen (Mien Duymaer van Twist), toenadering zoekt tot Florins reisgenoot Carl Fountain (Jan C. de Vos); een met veel charme en zeer lichten toets gespeeld duet. Gijsbert Tersteeg is door den schrijver aangesteld om onder den naam Martin Shepherd Julia tijdelijk bezig te houden, en hij doet dat met de correcte en als steeds innemende physionomie hem eigen, thans verdacht gelijkend op minister Anthony Eden in Alpendracht. Chris Baay, Peronne [...] dienstelijk een familie, die ook bij de gebeurtenissen betrokken wordt, zij het oppervlakkig, en Cor Hermus is ditmaal een zeer vermakelijke kellner met aristocratischen stamboom, aan een monotonen Amerikaan (Gerard Schild) zijn zorgen opbiechtend onder de bedrijven door.

Het spel bezorgt dus blijkbaar 't stuk het groote succes, dat het gisteren ook in Den Haag had, nadat Cees Laseur eerst onder eigen naam naar voren was getreden om eenige leve's uit te brengen op het Vorstelijk paar en de jonge Prinses. Aan feeststemming mankeerde het dus niet bij deze feestweek!

M.t.B.