Dames

Savoy Theater

In Amerika schijnt de behoefte aan een op een vast schema gebouwde ‘big show’ nog steeds bijzonder sterk te zijn; ‘42th Street’ en ‘Golddiggers’ hebben dat schema geleverd, en nu kan men er tot in het oneindige op voortborduren. als het publiek ertoe genegen is, zich met dit schitterende fotografische borduursel bij voortduring te amuseeren.

Men heeft in ‘Golddiggers’ destijds zwaarwichtige problemen van crisis en werkeloosheid trachten te ontdekken; alsof de makers van dit soort films een oogenblik aan iets anders zouden denken dan ‘entertainment’ en nog eens ‘entertainment’! Het gaat in gevallen als deze, waartoe men ook de nieuwe revuefilm ‘Dames’ mag rekenen, eenvoudig om het zichzelf overtreffen in girls en virtuoze visueele effecten. Als men zich in den bioscoop neerlaat om ‘Dames’ te ondergaan, kan men een belangrijk deel van zijn hersenfuncties gerust uitschakelen; ja, men vraagt zich onwillekeurig af, waartoe hersens überhaupt noodzakelijk zijn ten overstaan van dit soort gemechaniseerd amusement! Het verhaaltje is zoo apert dwaas, dat men geen andere fantasie tot zijn beschikking behoeft te hebben dan die van een stuiversblad om precies te begrijpen, wat er aan de hand is met de menschen, die er op uit zijn een revue te creëeren of te verhinderen of te schrijven; en verder is het één orgie van kristallen en beenen, die den toeschouwer wordt voorgetooverd.

Arme avantgarde van nog geen tien jaar geleden, die zich inspande om met de gebrekkigste hulpmiddelen het beeldvlak een droomkarakter te geven! Herinnert men zich nog de oude film van Fritz Lang, ‘Dr Mabuse de speler’, die toen een evenement in de filmhistorie werd genoemd, omdat de maker op het idee was gekomen handen op een tafel in hun eigen ‘werkelijkheid’ op te nemen? Men moet er eens aan denken, wanneer men ‘Dames’ ziet, dat zooiets eens een ontdekking werd genoemd!

De Amerikaansche Warner Bros staan voor niets! Zij voeren de technische perfectie steeds verder op; met girls en spiegels weten zij ons een sfeer van irrealiteit voor te tooveren (of te goochelen, al naar men het nemen wil), die vrijwel niets anders als uitgangspunt heeft dan een melodieus refreintje ‘For I only have eyes for you’.

Geen moeizaam te volgen intriges meer, weg met het pretentieuse intellect! Deze film ‘Dames’ is weer een stap verder op den weg, die ongetwijfeld zal voeren naar de ruikende stereoscopische film, waarvan de heer Lumière onlangs reeds 'n voorproefje heeft gegeven. De dansen zijn ditmaal ingestudeerd door Busby Berkeley, die daarover in het magazijn ‘Filmliga’ interessante bijzonderheden heeft verteld; het is inderdaad vaak spookachtig van koude roomtaartfantasterij, wat deze eminente dienaar van de groote droomfabriek weet te bereiken. Het voorwendsel van de show in een werkelijk theater wordt door dit soort zuiver ‘filmische’ beeldmuziek onhoudbaar; men gelooft geen oogenblik meer, dat er iets op een tooneel gebeurt, zoozeer heeft de filmtechniek zich hier van de revue meester gemaakt. Het is verbijsterend, zij het dan ook verre van onverwacht na de voorafgegane films van deze kategorie, en het is een verheerlijking van montage, foto, legprent en rhythme door elkaar. Zooals ik al schreef: hersens worden uitgeschakeld.

Te vermelden valt nog, dat de gewone stars zich hier vertoonen met eenige nieuwelingen in de branche. Daar is de ideale voetballer Dick Powell en daar is de onvermijdelijke Ruby Keeler en de minstens even gangbare dikke Guy Kibbee. Amusant spel geeft Joan Blondell als de revuegirl Mabel. Alles draait voorts om een millionnair met zedelijkheidsneigingen en aanleg voor een vreemdsoortigen hik (Hugh Herbert); maar ook hij komt onder het publiek terecht en wordt, zooals de meeste zedelijkheidsapostelen op de film, ten slotte bekeerd tot den modernen levensstijl ‘For I only have eyes for you’.

M.t.B.