vorige
[p. 685]
Zondagmiddag-emotie
Een vergevorderd zondagmiddaguur,
wordt een verveling zonder wat lectuur;
In Vinkeveen spreekt men van stadsvertier;
Het is zoo stil, als op een gletscher, hier.
Geen juffrouw met een hondje of mijnheer,
gaan als planeten door de Zondagssfeer;
Geen kind'ren in de straat, die touwtje
springen
of eindeloos een oud-refreinlied zingen.
Het is hier stiller dan aan 't naakte strand.
Maar... mystrieus begint aan d' overkant,
't gordijn te wapp'ren en te waaien,
alsof een ventilator staat te draaien.
Een jonge vrouw verschijnt in ochtendkleed,
een knop, die roekeloos haar bloei vergeet,
die 't rechte nog niet vat van zon of stormen:
'K zie als gebeeldhouwd, streng, haar jonge
vormen.
Er fladdert tusschen ruit en het gordijn,
een vogel, die een Zondag vrij wou zijn;
Haar slanke hand vangt schrander 't schuwe
dier
en zij verdwijnt; ik zoek weer 't
stadsvertier.
Taeke de Groot